W Wielki Piątek o godz. 21.00 przy Grobie Jezusa Chrystusa zgromadziła się młodzież z naszej parafii. Poprzez dogłębne, refleksyjne słowo oraz kanony muzyczne wprowadzili nas w klimat trwania przy martwym Ciele naszego Zbawiciela.

W tym czasie nasi Duszpasterze sprawowali Sakrament Pokuty i Pojednania aż do północy, ukazując w ten sposób, że powinniśmy być Miłosierni jak Ojciec.

Wielki Czwartek to dzień ustanowienia sakramentu Eucharystii i Kapłaństwa. W tym dniu homilię wygłosił Ks. Neoprezbiter Damian Siciarz, którego był to pierwszy Wielki Czwartek w Chrystusowym Kapłaństwie.

- W seminarium i tu w Bochni, uczę się tego czym jest Kapłaństwo i zrozumieć do końca nie umiem - powiedział kaznodzieja.

Całość uroczystości zakończyliśmy przeniesieniem Pana Jezusa do Ciemnicy - Kaplicy Adoracji, którego hasłem przewodnim, są słowa Roku Miłosierdzia: Miłosierni jak Ojciec.

Na koniec Drogi Krzyżowej w Wielki Czwartek przed kaplicą na Murowiance swoje kolejny kazanie pasyjne wygłosił Ks. Jakub. Poruszył temat szóstego uczynku miłosierdzia: urazy chętnie darować.

- Uraz to coś więcej niż krzywda. To ślad na ludzkiej psychice, z którymi powinniśmy sobie radzić (...) Chrystus uczy nas jak radzić sobie z urazami, wysłuchuje urazów w dialogu ludu z Poncjuszem Piłatem - zaznaczył kaznodzieja i dodał - katalog urazów to: wykluczenie, prestiż i wykorzystanie. Ten ostatni zwłaszcza występuje coraz szerzej w relacjach osobowych, zwłaszcza pomiędzy kobietą i mężczyzną (...) urazy chętnie darować, darować, wybaczać i zapominać, wybaczać i nie męczyć się przebaczeniem, bo Bóg nigdy się nim nie męczy - zakończył Ks. Jakub.

Pełny tekst homilii. 

W Wielki Czwartek o godz. 20.00 wyruszyliśmy tradycyjnie w drogę krzyżową na Murowiankę. Rozważania przygotowali wolontariusze Światowych Dni Młodzieży, które były oparte o teksty Ks. Piotra Pawlukiewicza.

Przy kolejnych stacjach krzyż podejowały wyznaczone stany m.in. kapłani, lektorzy, ministranci, młodzież, ojcowie, matki, pracownicy sektora hutniczego i górniczego. 

Wielki Czwartek to dzień w którym każdy Ksiądz wraca myślami do Wieczernika,

do źródła do początku swojego Kapłaństwa, to dzień wdzięczności za ten dar,

który otrzymali nasi Duszpasterze

rok temu, trzy lata temu, cztery lata temu i trzydzieści osiem lat temu.

Deo gratias!